Tematem mojego malarstwa jest rola symbolu i archetypu w kulturze masowej oraz zadawanie pytań o ich dzisiejszą zasadność.
Staram się wprowadzić widza w poczucie zaangażowanego niepokoju, który buduje poprzez nagromadzenie form, kształtów, barw, technik malarskich, które staram się doprowadzić niekiedy do granic absurdu.
Nie mają one jednak nic wspólnego z dekoracyjnością jako taką.
Wykorzystywana przeze mnie technika kserowania jest odpowiedzią na masowe kopiowanie pewnych postaw, pseudo autorytetów, unifikacji, utraty indywidualizmu. Wykorzystuję kolorowe folie, brokat oraz tzw. złotka, na które "moda" silnie wpisała się we współczesną estetykę. Użycie ich jest nawiązaniem do dzieł starych mistrzów, jak mozaiki, barokowy przepych, złote zdobienia, arabeski, gotyckie kwiatony itp.
Chaos jest dla mnie ekwiwalentem współczesnej kultury. Dezinformacja, brak fundamentów kulturowych i religijnych, konsumpcyjne nierozpasanie, pewnego rodzaju przyzwolenie na seksualny nihilizm i zanik tożsamości człowieka. Nie krytykuję ani nie afirmuje tych postaw, wchodzę raczej w pewien dialog z nimi, niejako wykorzystując je do swoich artystycznych założeń.
W serii elementów mojego malarstwa pojawiają się motywy mitologiczne oraz symboliczne. Pojawiają się jako pewnego rodzaju ostrzeżenie, staram się przypominać o ich fundamentalnej roli.
Zastanawiam się nad tym czy we współczesnej kulturze jest miejsce na sferę duchowości. Czy nie jest nam ona "sprzedawana" jako kolejny, może bardziej ekskluzywny towar? Czy może jednak za pomocą takiego języka jakim jest sztuka udaje się artystom walczyć o niepodległość sfery ducha, o sacrum?
W malarstwie staram się uciekać od formy skończonej. Prace powstają intuicyjnie, na zasadzie pojawiających się we mnie obrazów, które stopniowo poddaje weryfikacji umysłu. Nadaje im formę otwartą, niekiedy praca nad obrazem trwa przez kilka miesięcy, niekiedy jest czymś co kolokwialnie mogę określić terminem "intuicyjnego strzału".
Moje malarstwo znajduje się gdzieś pomiędzy pop-kulturowym szaleństwem, a archetypiczną symboliką. Jego formą są wielkoformatowe obrazy, niekiedy kolaż, a czasem prace video. Jednak rola tradycyjnego malarstwa jest dla mnie kluczowa.
Raqib Shaw wypowiedział zdanie: "Moimi obrazami tańczę do muzyki, która płynie z obłędu serca". Moje malarstwo jest także pewnego rodzaju tańcem. Tańcem z intuicją, symbolem, archetypem, absurdem, a także właśnie pewnego rodzaju szaleństwem, które jest siłą porywającą mnie i determinującą moją drogę.
Nie odpowiada mi postawa podporządkowania sztuki jedynie umysłowi, faktom, aktualnej sytuacji społecznej czy politycznej. Nie krytykuję tej postawy, jednak w moim prywatnym odczuciu miejsce sztuki znajduje się poza tymi terminami. Ponad nimi, unosi się w przestrzeni niezbadanej , płynnej, podskórnej oraz pierwotnej, której pragnę doświadczać, badać ją i za jej pomocą komunikować się z odbiorcą.
The main aspect of my painting is a role of symbol and archetype in pop culture and asking questions about its legitimacy nowadays.
I induce spectator into engaged inquietude, built by amassment of forms, shapes, coloration and paint techniques which are sometimes pushed into the edge of absurd. Nonetheless they have nothing to do with decorativeness as such.
Reproduction technique I use is answer for massive copying of certain foundations, pseudo authority figures, unification, loosing individualism. I utilize colorful foils, brocade and golden embellishments which is commonly applied in contemporary esthetics. I use them as reference for old time Master’s works like mosaic, baroque splendor, golden adornments, arabesques and gothic fleuron.
Chaos is for me an equivalent of contemporary culture. Disinformation, lack of cultural and religious foundations, consumerist laxity, some sort of connivance for sexual nihilism and loss of human identity. I neither criticize nor approve this. I rather have dialogues with it, somewhat using it for my personal artistic postulates.
There are mythological and symbolic motives in my paintings which appear as kind of warning. By this I remind about its rudimentary role.
I am asking myself a question if there is a place for spirituality in contemporary culture or it is just “sold” as another, more exclusive commodity. Or perhaps is it that artists using artistic language succeed fighting for spirituality independence and sacrum?
In the process of creation I escape from finite form. My paintings are developed intuitive as appearing pictures inside me, gradually verified by the mind. They present open form and its creation can lasts sometimes few months.
My painting is somewhere in between pop cultural insanity and archetypal imagery. It is presented in form of large format paintings, collages, sometimes videos. Nonetheless role of traditional paintings is for me crucial.
I find the role of symbol ultimate these days, however openness which I mentioned above is not related just to the form but also to the subject. I sense intuitively that symbolic theme will lead me much further, although in this particular moment I cannot guess where it will be.
Raqib Shaw said once:”I dance with my art accompanied by heart madness" My painting is also a kind of dance
Dance with intuition, symbol, archetype, absurd, and some sort of insanity which is the force inspiring me and determining my path.
I am not a fan of thinking that art is subordinated just to the mind, facts, actual social or political situation. I do not criticize this attitude, nevertheless my feeling is that place of art is beyond that. It is floating in space, unexplored, flowing, subcutaneous and pristine, which in this form I desire to experience, explore, and through it communicate with spectator.